صبح یکی از روزهای دوران دانشجویی؛ سر کلاس نشسته بودم با اساتید دانشگاهی که شیوه درس دادنشان خشک و بی مزه است (لااقل اکثر شان!). دورم پر بود از افرادی که با تیپ شخصتی های مختلف و با استعداد های مختلف. آدمهایی که انگیزه ای برای داشتن یک زندگی بهتر نداشتن. آدمهایی که انگار جمله باید بسوزی و بسازی برای آنها ساخته شده بود. غرق در فکر بودم؛ مثل همیشه! همیشه به این فکر میکردم که چرا عده ای زندگی بهتر؛ روابط بهتر؛ حال خوبتر دارند و عده ی دیگر همیشه درگیر ناخواسته های مختلف هستند واقعا چرا؟ دلیلش چیست؟ خیلی وقتها آنقدر غرق در فکر میشدم که متوجه نمیشدم سر کلاس هستم. استاد صدایم میکرد مجید مرادی! من از فکر بیرون می آمدم و میدیدم در کلاس هستم سوالاتی که در ذهنم بالا و پایین میشد اما پاسخی برایش پیدا نمیکردم ولی امیدوارانه به دنبال پاسخش گشتم! شروع کردم به مطالعه؛ کتابهای مختلفی خواندم. به خودم گفتم مجید مرادی تو باید بتونی از این گذرگاه بگذری! بعضی از کتابها میگفتند که فقط باید تلاش کرد و تلاش کرد و تلاش! ولی دیدم کارگاران معدن که از همه بیشتر تلاش میکنند پس چرا زندگی امروز شان نسبت به ده سال گذشته ؛ بهتر که نیست هیچ بدتر هم شده! عده ای میگفتند که فقط کافی است احساس خوب داشته باشی به همه چی میرسی! نیازی به تلاش اصلا نیست! هیچ کاری نکن بنشین یه گوشه و فقط احساست را خوب کن! ولی هیچ کدام شان راه درست نبودند تا اینکه …